Jullie weten intussen al wel hoe graag ik naar zee ga. Of misschien niet, dan weet je het nu. Ik hou van de zee. In welk land dan ook. Ik hou van water in het algemeen. Ik word gelukkig als ik kan staren naar water. Zo woon ik vlakbij de Schelde en neem ik soms mijn campingstoeltje op de fiets en rijd ik zo naar de kaaien van de Schelde. Om daar alleen of met vrienden te gaan staren. Genieten van de zonsondergang. Al dan niet met een flesje rosé. Of iets anders. Heerlijk vind ik dat. Nog meer geniet ik van de zee. Ik spring al snel even mijn wagen in om een uurtje te rijden naar de Belgische kust. Soms ook gewoon voor een uurtje of twee. Even wat wandelen, een ijsje eten en terug. Helemaal opgeladen, vol nieuwe energie. Zelfs al was het maar voor even.
Het maakt mij gewoon blij. Gelukkig. ALTIJD.
Zo ga ik al heel lang ,heel vaak, heel graag naar zee. Tijdens mijn studentenjaren nam ik zelfs regelmatig de trein om een dagje naar zee te gaan genieten. Maar ook als klein kindje zag ik heel vaak de zee.
Ik kom daar tot rust. Ik kan uren en uren staren naar het oneindige. Uren wandelen op het strand. Daarvoor hoeft het zelfs geen mooi weer te zijn. Ook met regen en wind, houd ik van daar te zijn en te wandelen. Ach..wat hou ik toch zoveel van die zee.
Voorbije weekend was ik er weer. Ik zat op strand in een gezellige strandbar, omgeven met beste vrienden en een heerlijk glaasje frisse kriek. Plots was daar weer mijn geeuw-fenomeen. Ik noem het nu zo, omdat ik geen andere naam kan bedenken.
Ik leg het je graag even uit.
Wanneer ik aan zee ben en me een uur of twee op een stoel zet of ga wandelen, komt er altijd een moment dat ik ontzettend vaak moet geeuwen. Niet omdat ik moe ben, wel omdat ik tot rust kom. Het is alsof alle spanning uit mijn lijf loopt via dat geeuwen. En ik heb het élke keer. Best wel vervelend voor de mensen die bij me zijn.
Intussen weten zij het al wel. Dan weten ze, Marjolein is weer tot rust gekomen. Heel opvallend verschijnsel. Ook als ik ga wandelen heb ik het. In het begin maakte mij dat onzeker of angstig, omdat ik niet wist wat er mij overkwam. Nu, kijk ik al uit naar wanneer het komt. Ik zak dan helemaal onderuit, ik geeuw een uur ofzo ( hangt er van af hoeveel spanning ik heb opgebouwd de voorbije weken) en dan voel ik aan elk lichaamsdeeltje dat ik volledig ontspannen ben. Alles gaat wat trager, rustiger, er is nog weinig dat me kan boeien. Ik wil alleen nog genieten van het gezelschap waarmee ik ben. En dat gaat dan ook eens zo goed.
HEER-LIJK!!!
Je hoort en leest wel eens vaker dat de zeelucht je goed doet. Dat het positieve eigenschappen heeft en dat het bevorderend is voor je gezondheid. Jodium is een stof die het 'em doet, hoor je dan. Dit vind je ook in zeewier, zeezout,.. alles wat in de zee zit. En dus ook in de zeelucht, lees je dan.
Wel... nu ben ik verder gaan zoeken en lezen en... nu blijkt dat dat laatste helemaal niet waar is. Die oh zo gezonde zeelucht blijkt helemaal niet veel meer jodium te bevatten dan de lucht in het binnenland...
Wanneer ik dat las, was heel mijn bubbel doorprikt. Zit het dan tussen mijn oren, zoals ze zeggen? Doet de zeelucht helemaal niets meer dan de lucht die ik hier in Antwerpen inadem?
Ik geloof er niets van. Ik ga verder op onderzoek. Maar voor nu kan ik alleen maar zeggen dat het mij zoveel gelukkiger maakt en dat ik me altijd veel gezonder voel als ik daar ben dan hier in de drukke stad.
En dat heeft wel effect. dat rustig zijn daar, dat minder drukke verkeer, die gejaagdheid die ik daar niet ervaar bij de mensen. Ook het lekkere eten en de mogelijkheid om buiten te leven, veel meer buiten te zijn,... Dat maakt mij blij. Ik wandel daar ook meer dan hier in de stad, ik ga ook sneller mijn loopschoenen aantrekken.
Dat alles maakt me gewoon een blij mens.
Of het nu in de lucht zit of niet, feit blijft: zee doet me goed. En blij.